Historia szkła to również historia przypadków, prób i błędów. Wielu historyków cywilizacji uważa, że szkło nigdy nie zostało wynalezione, a pierwsze wytopy nastąpiły zupełnie przypadkowo. Do otrzymania szkła potrzebne są trzy składniki: piasek kwarcowy, związki sodu i związki wapnia. W niektórych regionach naszej planety występują skały o takim właśnie składzie chemicznym. W dawnych czasach miały nawet swoją własną nazwę: ?szklarska ziemia”. Wystarczyło rozpalić na takiej ?ziemi” ognisko i szkło powstało samo. A więc pierwszy przypadek. Przypadkiem jest również jedna z pierwszych naprawdę udanych imitacji kamieni szlachetnych – szkło awenturynowe. Podczas jednego,z wytopów szkła w Murano pod Wenecją do ciekłej jeszcze masy szklanej przypadkiem wysypała się garść drobnego miedzianego proszku zebranego spod pilnika. Szkło wylano jako złe, zanieczyszczone. Później, gdy ostygło, okazało się, że wewnątrz szklanej bryły rozbłyskują drobne światełka zapalające się i gasnące wraz z obrotem bryły względem słońca. Promienie słoneczne przechodząc przez szkło odbijały się od miedzianych drobin – lusterek, dając nie znane wcześniej efekty świetlne. Awentura to po łacinie przypadek, i stąd szkło awenturynowe. Później przypadek udoskonalono, zamiast miedzianych opiłków dosypywano do ciekłej masy cieniutkie łuski miedzi-prawdziwe lusterka. Jeszcze później odkryto naturalny kamień, kryształ kwarcu, który ?świecił” podobnymi jak szkło awenturynowe ?światełkami” i nadano mu znaną nam nazwę kwarc awenturynowy.
